راهنمای جامع نصب سیستم اعلام حریق

سیستم اعلام حریق یکی از مهم‌ترین اجزای زیرساخت‌های ایمنی در ساختمان‌ها و محیط‌های صنعتی است که به منظور شناسایی و هشدار سریع در صورت بروز آتش‌سوزی طراحی شده است. هدف اصلی این سیستم، حفاظت از جان انسان‌ها، کاهش خسارات مالی و کاهش زمان واکنش در برابر حوادث احتمالی است. با توجه به خطرات بالقوه آتش‌سوزی، استفاده از سیستم‌های اعلام حریق در بسیاری از ساختمان‌ها، از جمله منازل مسکونی، ادارات، کارخانه‌ها و مراکز تجاری، به یک الزام قانونی و استاندارد ایمنی تبدیل شده است.

این سیستم‌ها با بهره‌گیری از تجهیزات پیشرفته مانند حسگرهای دود، حرارت، شعله و گاز، به‌طور مداوم شرایط محیط را پایش می‌کنند. در صورت شناسایی علائم اولیه آتش‌سوزی، سیگنال‌هایی به مرکز کنترل ارسال می‌شود که می‌تواند شامل هشدارهای صوتی و بصری برای تخلیه افراد و همچنین فعال‌سازی سیستم‌های اطفای حریق باشد.

علاوه بر حفاظت از جان انسان‌ها، این سیستم‌ها نقش مهمی در حفظ اطلاعات، تجهیزات حیاتی و کاهش اثرات مخرب زیست‌محیطی ناشی از آتش‌سوزی ایفا می‌کنند. با پیشرفت فناوری، سیستم‌های اعلام حریق هوشمند نیز وارد بازار شده‌اند که قابلیت‌هایی همچون تشخیص دقیق‌تر، اتصال به شبکه‌های اینترنت اشیا (IoT)، و ارسال گزارش‌های بلادرنگ به کاربران را فراهم می‌کنند.

در نهایت، طراحی، نصب و نگهداری صحیح سیستم‌های اعلام حریق نه تنها به افزایش ایمنی کمک می‌کند، بلکه باعث ایجاد آرامش خاطر برای ساکنان و کاربران یک ساختمان نیز می‌شود. توجه به استانداردها و مقررات مربوط به این حوزه، از اهمیت ویژه‌ای برخوردار است تا سیستم بتواند در لحظات بحرانی به بهترین شکل ممکن عمل کند.

آموزش و راهنمای جامع نصب سیستم اعلام حریق از صفر تا صد

نصب سیستم اعلام حریق به طور کلی شامل مراحل زیر است:

تحلیل نیازها و طراحی سیستم :

تحلیل نیازها و طراحی سیستم اعلام حریق مرحله‌ای اساسی و بنیادین است که باید با دقت انجام شود تا سیستم نصب‌شده به‌طور مؤثر از ساختمان در برابر آتش‌سوزی محافظت کند. این مرحله شامل چندین فعالیت کلیدی است:

انتخاب تجهیزات مناسب :

انتخاب تجهیزات مناسب برای سیستم اعلام حریق به‌منظور تأمین امنیت و عملکرد بهینه سیستم بسیار مهم است. در این مرحله، باید انواع مختلف تجهیزات را بر اساس نیازها، استانداردها و ویژگی‌های ساختمان انتخاب کرد. در ادامه، انواع تجهیزات اصلی و معیارهای انتخاب آن‌ها را توضیح می‌دهیم.

نصب تجهیزات :

نصب تجهیزات سیستم اعلام حریق مرحله‌ای کلیدی در راه‌اندازی و عملکرد صحیح سیستم است. این مرحله شامل نصب و اتصال انواع مختلف تجهیزات، از جمله کنترل پنل، دتکتورها، آژیرها، شستی‌ها، و منابع تغذیه می‌شود.

پیکربندی و تست سیستم

مرحله‌ای حیاتی پس از نصب تجهیزات است که هدف آن اطمینان از عملکرد صحیح و هماهنگ تمام اجزای سیستم می‌باشد.

آموزش کاربران و نگهداری :

بخش مهمی از فرآیند نصب و بهره‌برداری سیستم است. کاربران باید با نحوه عملکرد سیستم، استفاده از شستی‌ها، واکنش به هشدارها، و روند تخلیه ایمن در زمان آتش‌سوزی آشنا شوند. همچنین، نگهداری دوره‌ای سیستم شامل بررسی و سرویس منظم دتکتورها، آژیرها، کنترل پنل، و منابع تغذیه اضطراری است تا از عملکرد صحیح و مداوم سیستم در مواقع اضطراری اطمینان حاصل شود. سرویس‌های دوره‌ای باید بر اساس استانداردهای مرتبط انجام شوند تا از خرابی‌های احتمالی جلوگیری شود.

استاندارد نصب تجهیزات اعلام حریق

استانداردهای نصب تجهیزات اعلام حریق در کشورها و سازمان‌های مختلف متفاوت است. در ایران، استانداردهای عمومی شامل موارد زیر هستند:

استاندارد ملی ایران (ISIRI)

استاندارد ملی ایران (ISIRI) مجموعه‌ای از دستورالعمل‌ها و قوانین مشخص برای نصب، نگهداری و عملکرد سیستم‌های اعلام حریق در ساختمان‌ها است. این استاندارد به منظور تامین ایمنی و حفظ جان و اموال تدوین شده و با توجه به شرایط خاص اقلیمی و ساختمانی در ایران تنظیم می‌شود. استفاده از تجهیزات تأیید شده و انجام نصب مطابق با این استانداردها برای پروژه‌های ساختمانی الزامی است.

استاندارد NFPA (National Fire Protection Association)

استاندارد NFPA، به‌ویژه بخش NFPA 72، یکی از معتبرترین استانداردهای جهانی در زمینه طراحی، نصب، نگهداری و عملکرد سیستم‌های اعلام حریق است. این استاندارد به‌طور گسترده در کشورهای مختلف و پروژه‌های بزرگ صنعتی و ساختمانی استفاده می‌شود. NFPA جزئیات دقیقی از نحوه قرارگیری تجهیزات، روش‌های اتصال، حساسیت دتکتورها و سایر جنبه‌های ایمنی سیستم‌های اعلام حریق ارائه می‌دهد و به‌طور مداوم به‌روزرسانی می‌شود.

استانداردهای بین‌المللی دیگر

علاوه بر NFPA، استانداردهای دیگری مانند استاندارد EN54 (استاندارد اروپایی)، BS (British Standards)، و ISO نیز در زمینه سیستم‌های اعلام حریق وجود دارند. این استانداردها، معیارهایی جامع برای طراحی و نصب سیستم‌های اعلام حریق در کشورهای مختلف ارائه می‌دهند و توسط سازمان‌های بین‌المللی تدوین شده‌اند. انتخاب و پیاده‌سازی استانداردهای بین‌المللی بر اساس نیازهای پروژه، قوانین محلی و نوع ساختمان انجام می‌شود.

تجهیزات مجاز برای نصب در سیستم اعلام حریق

تجهیزات اصلی شامل:

کنترل پنل (Control Panel)

در سیستم اعلام حریق به‌عنوان مغز مرکزی عمل می‌کند و مسئول مدیریت و کنترل تمام تجهیزات متصل به سیستم است. این پنل اطلاعات دریافتی از دتکتورها و شستی‌های اعلام حریق را تحلیل کرده و در صورت تشخیص حریق، آژیرها و دیگر تجهیزات هشداردهنده را فعال می‌کند. همچنین، کنترل پنل وضعیت سیستم را نظارت می‌کند و در صورت وجود هر گونه خرابی یا نقص فنی، هشدارهای مربوطه را نمایش می‌دهد. کنترل پنل‌ها معمولاً دارای صفحه نمایش و سیستم‌های ارتباطی هستند که به کاربر اجازه می‌دهند تا وضعیت سیستم را مشاهده و دستورات لازم را صادر کند. علاوه بر این، امکان اتصال کنترل پنل به سیستم‌های مدیریت ساختمان یا ارسال هشدار به مراکز آتش‌نشانی نیز وجود دارد.

دتکتورها (Detectors)

دتکتورها یا آشکارسازها قلب سیستم اعلام حریق هستند که وظیفه شناسایی علائم اولیه آتش‌سوزی را بر عهده دارند. این دستگاه‌ها با توجه به نوع شرایط محیطی و خطرات موجود در یک مکان، انتخاب و نصب می‌شوند. سه نوع اصلی دتکتورها شامل دتکتورهای حرارتی، دودی و ترکیبی هستند که هر کدام ویژگی‌ها و کاربردهای خاص خود را دارند.

۱. دتکتورهای حرارتی (Heat Detectors)

دتکتورهای حرارتی بر اساس تغییرات دما کار می‌کنند و برای شناسایی افزایش سریع دما یا رسیدن به دمای خاصی طراحی شده‌اند.

• انواع دتکتورهای حرارتی:
  • دتکتور حرارتی ثابت: زمانی فعال می‌شود که دما به یک آستانه مشخص برسد.
  • دتکتور حرارتی افزایشی: افزایش سریع دما در مدت‌زمان کوتاه را تشخیص می‌دهد، حتی اگر دما به آستانه ثابت نرسیده باشد.
• کاربردها:
  این نوع دتکتورها برای محیط‌هایی با گرد و غبار زیاد، بخار یا شرایطی که دتکتورهای دودی کارایی کمتری دارند، مانند آشپزخانه‌ها، پارکینگ‌ها و کارگاه‌های صنعتی، مناسب هستند.

۲. دتکتورهای دودی (Smoke Detectors)

دتکتورهای دودی برای تشخیص وجود دود در محیط طراحی شده‌اند که یکی از علائم اولیه آتش‌سوزی است.

• انواع دتکتورهای دودی:
  • دتکتور دودی مکشی (Aspirating Smoke Detectors) :دتکتور دودی مکشی از یک پمپ مکنده برای کشیدن هوای محیط استفاده می‌کند و این هوا از طریق یک سری لوله‌های کوچک وارد محفظه دتکتور می‌شود. این سیستم می‌تواند ذرات دود را از نقاط مختلف محیط شناسایی کند. پس از ورود هوا به دتکتور، دود شناسایی و تشخیص داده می‌شود.
  • دتکتور یونی (Ionization): دتکتور دودی یونیزاسیون از یک منبع رادیواکتیو (معمولاً آمریکیم-241) استفاده می‌کند تا یون‌هایی را در هوا تولید کند. در شرایط عادی، جریان الکتریکی بین دو الکترود در دستگاه به‌طور ثابت جریان دارد. وقتی دود وارد محفظه یونیزاسیون می‌شود، ذرات دود باعث اختلال در جریان الکتریکی شده و باعث کاهش شدت جریان می‌شود. این تغییر به دستگاه هشدار می‌دهد که دود وارد محیط شده است.
  • دتکتور خطی (Beam Detector): در دتکتورهای بیم، از یک پرتو نور لیزری برای ارسال سیگنال در یک مسیر خاص استفاده می‌شود. این دتکتورها معمولاً شامل دو واحد هستند: یک فرستنده و یک گیرنده. این سیستم‌ها به‌طور مداوم یک پرتو نور لیزری یا مادون‌قرمز ارسال می‌کنند و هرگونه تغییر در مسیر پرتو (که به‌طور معمول ناشی از ورود دود به مسیر نور است) شناسایی می‌شود.
• کاربردها:
  این دتکتورها در محیط‌های اداری، مسکونی و فضاهای عمومی که احتمال تولید دود زیاد است، استفاده می‌شوند.

۳. دتکتورهای ترکیبی (Combination Detectors)

دتکتورهای ترکیبی از ترکیب دو یا چند تکنولوژی مختلف برای افزایش دقت در شناسایی آتش استفاده می‌کنند.

• انواع دتکتورهای ترکیبی:
  • دتکتور دودی و حرارتی: توانایی تشخیص دود و حرارت را به‌صورت همزمان دارد و احتمال هشدار کاذب را کاهش می‌دهد.
  • دتکتور دودی، حرارتی و گازی: علاوه بر دود و حرارت، وجود گازهای سمی مانند مونوکسید کربن را نیز شناسایی می‌کند.
• کاربردها:
  این دتکتورها برای محیط‌هایی که نیاز به حساسیت بالاتر و کاهش هشدارهای کاذب دارند، مانند هتل‌ها، بیمارستان‌ها و مراکز داده، ایده‌آل هستند.

انتخاب دتکتور مناسب

انتخاب دتکتور مناسب بستگی به شرایط محیطی، نوع فعالیت انجام‌شده در محل، و احتمال بروز انواع آتش‌سوزی دارد. ترکیب دتکتورهای مختلف در یک سیستم اعلام حریق می‌تواند بهترین پوشش و کارایی را ارائه دهد. همچنین، نصب و نگهداری صحیح دتکتورها برای عملکرد دقیق آن‌ها در زمان حادثه حیاتی است.

آژیرها (Sounders) :

در سیستم اعلام حریق وظیفه اطلاع‌رسانی صوتی به افراد حاضر در ساختمان را بر عهده دارند. هنگامی که کنترل پنل سیگنال خطر را از دتکتورها یا شستی‌های اعلام حریق دریافت می‌کند، آژیرها فعال می‌شوند و با تولید صدای بلند، به ساکنان و افراد در محیط هشدار می‌دهند تا ساختمان را تخلیه کنند. صدای آژیرها باید به گونه‌ای باشد که در تمام نقاط ساختمان به‌خوبی شنیده شود، به‌ویژه در محیط‌های پر سر و صدا. برخی از آژیرها علاوه بر هشدار صوتی، دارای هشدارهای بصری مانند چراغ‌های چشمک‌زن نیز هستند تا به افراد با مشکلات شنوایی کمک کنند. آژیرها باید به‌طور دوره‌ای بررسی و آزمایش شوند تا از عملکرد صحیح آن‌ها اطمینان حاصل شود.

شستی‌های اعلام حریق (Manual Call Points) :

تجهیزات دستی هستند که به افراد این امکان را می‌دهند تا در صورت مشاهده حریق یا شرایط اضطراری، به‌طور مستقیم و سریع سیستم اعلام حریق را فعال کنند. این شستی‌ها معمولاً در مکان‌های قابل دسترس و مشخص، مانند ورودی‌ها، راهروها و خروجی‌های اضطراری نصب می‌شوند تا به راحتی در دسترس همه افراد قرار گیرند. هنگامی که شستی فشار داده می‌شود یا شیشه آن شکسته می‌شود، سیگنالی به کنترل پنل ارسال می‌گردد که باعث فعال شدن آژیرها و اطلاع‌رسانی به ساکنان و سیستم‌های امدادی می‌شود. شستی‌های اعلام حریق باید در مکان‌های استراتژیک و با رعایت استانداردهای ایمنی نصب شوند تا در مواقع ضروری به‌سرعت قابل استفاده باشند.

منبع تغذیه (Power Supply):

در سیستم اعلام حریق، وظیفه تأمین انرژی مورد نیاز برای عملکرد صحیح تمام تجهیزات سیستم را بر عهده دارد. این منبع تغذیه باید به گونه‌ای طراحی شود که بتواند در شرایط عادی و همچنین در زمان قطع برق اصلی، سیستم را به طور کامل پشتیبانی کند. به همین دلیل، معمولاً یک باتری پشتیبان به همراه منبع تغذیه تعبیه می‌شود تا در مواقع اضطراری یا قطع برق، سیستم همچنان فعال و عملکرد آن تضمین شود. منبع تغذیه باید به‌طور دوره‌ای بررسی شود تا از شارژ کافی باتری و عملکرد صحیح آن اطمینان حاصل گردد، زیرا هر گونه اختلال در تأمین انرژی می‌تواند عملکرد سیستم اعلام حریق را تحت تأثیر قرار دهد.

زون بندی سیستم اعلام حریق

زون‌بندی سیستم اعلام حریق به معنای تقسیم ساختمان به مناطق یا بخش‌های مجزا است تا در صورت وقوع حریق، محل دقیق‌تر خطر شناسایی و مدیریت شود. این تقسیم‌بندی به بهبود سرعت واکنش و تخلیه افراد کمک می‌کند و همچنین تشخیص دقیق‌تر محل حریق را برای تیم‌های امدادی فراهم می‌سازد.زون بندی به معنای تقسیم ساختمان به مناطق مختلف برای مدیریت بهتر آلارم‌های حریق است. دو نوع اصلی زون بندی عبارتند از:

زون بندی متعارفی (Conventional):

در این نوع سیستم، هر زون به یک مدار خاص متصل است و هنگام بروز آتش‌سوزی، کنترل پنل اعلام می‌کند که حریق در کدام زون رخ داده است. این روش به طور دقیق مکان دتکتور یا شستی را نشان نمی‌دهد، بلکه فقط زون کلی را مشخص می‌کند.

زون بندی آدرس پذیر (Addressable):

1. این سیستم پیشرفته‌تر بوده و به هر دتکتور یا شستی یک آدرس منحصر به فرد اختصاص داده می‌شود. در صورت وقوع حریق، کنترل پنل دقیقاً مکان تجهیز فعال‌شده را مشخص می‌کند، که به واکنش سریع‌تر و دقیق‌تر نیروهای امدادی کمک می‌کند.

این دو نوع زون‌بندی بر اساس نیازهای ساختمان و نوع کاربری آن انتخاب می‌شوند.

الزامات زون بندی در نصب سیستم اعلام حریق

زون بندی به منظور بهینه‌سازی تشخیص و مدیریت خطرات حریق در ساختمان‌ها به‌گونه‌ای تعریف می‌شوند که مکان دقیق حریق با سرعت و دقت بالا شناسایی شود. این الزامات شامل موارد زیر است:

الزامات عبارتند از:

تعداد زون‌ها: تعداد زون‌ها باید متناسب با مساحت و پیچیدگی ساختمان تعیین شود. ساختمان‌های بزرگ‌تر و پیچیده‌تر نیاز به تعداد بیشتری زون دارند تا بتوان محل وقوع حریق را سریع‌تر و دقیق‌تر تشخیص داد.

اندازه زون‌ها: هر زون باید به اندازه کافی کوچک باشد تا تشخیص محل دقیق حریق آسان باشد. زون‌های بزرگ باعث می‌شوند محل دقیق حریق به‌طور واضح مشخص نشود و این امر واکنش سریع و کارآمد به حریق را با مشکل مواجه می‌کند.

تفکیک مناسب زون‌ها: هر زون باید به صورت منطقی و براساس کاربری و نوع مناطق ساختمان طراحی شود. به عنوان مثال، مکان‌های پرخطر مانند اتاق‌های بویلر یا آشپزخانه‌ها باید زون‌های مجزا داشته باشند.

این الزامات تضمین می‌کنند که سیستم اعلام حریق بتواند به‌طور دقیق و سریع به هر گونه نشانه حریق پاسخ دهد و ایمنی ساختمان و افراد داخل آن به حداکثر برسد.

طراحی سیستم اعلام حریق ساختمان

تحلیل نقشه‌های ساختمان در طراحی و نصب سیستم اعلام حریق از اهمیت زیادی برخوردار است و باید با دقت و توجه انجام شود. در اینجا مراحل کلیدی تحلیل نقشه‌ها برای سیستم اعلام حریق را توضیح می‌دهم:

1. بررسی پلان کلی ساختمان:

شناسایی فضاها: نقشه‌های ساختمان باید شامل تمام فضاها، اتاق‌ها، راهروها، و مناطق مشترک باشند. این اطلاعات کمک می‌کند تا تعیین کنید کدام مناطق بیشتر در معرض خطر هستند و نیاز به پوشش دارند.

موقعیت‌های استراتژیک: محل‌های حساس مانند آشپزخانه‌ها، اتاق‌های تاسیسات، انبارها و هر منطقه‌ای که احتمال وقوع حریق بیشتر است، باید شناسایی شود.

2. تحلیل مسیرهای خروج و مسیرهای فرار:

مسیرهای خروجی: مسیرهای خروجی باید به وضوح در نقشه مشخص شده باشند. این اطلاعات برای اطمینان از نصب حسگرها و شستی‌های دستی در مکان‌های مناسب بسیار مهم است.

مسیرهای فرار: اطمینان حاصل کنید که مسیرهای فرار به درستی شناسایی شده‌اند و در صورت لزوم، سیستم اعلام حریق به گونه‌ای طراحی شده است که بتواند در مواقع اضطراری به سرعت افراد را از ساختمان خارج کند.

3. تعیین موقعیت‌های نصب حسگرها و تجهیزات:

حسگرهای دود و حرارت: نقشه‌های ساختمان باید اطلاعاتی درباره موقعیت‌های نصب حسگرها، از جمله مکان‌های مناسب برای نصب حسگرهای دود و حرارت، ارائه دهند.

شستی‌های دستی: محل نصب شستی‌های دستی باید در نقاط قابل دسترسی و قابل مشاهده برای ساکنان مشخص شود.

علائم اختصاری تجهیزات اعلام حریق

• CP: کنترل پنل
• DET: دتکتور
• MC: شستی اعلام حریق
• SO: آژیر

نصب کنترل پنل اعلام حریق

برای نصب کنترل پنل اعلام حریق، ابتدا باید مکان مناسبی را برای جانمایی آن انتخاب کرد. کنترل پنل باید در محلی قابل دسترسی و در نزدیکی ورودی اصلی نصب شود تا در مواقع اضطراری دسترسی سریع به آن امکان‌پذیر باشد. همچنین، ارتفاع نصب باید به گونه‌ای باشد که استفاده از آن راحت باشد و از آسیب‌پذیری دستگاه در شرایط مختلف جلوگیری شود.

از نظر تجهیزات و محافظت‌ها، کنترل پنل باید در برابر نوسانات برق محافظت شود و برای تأمین برق در مواقع قطع برق از دستگاه‌های UPS استفاده گردد. در هنگام نصب پنل، سناریوهای شرایط اضطراری باید در نظر گرفته شوند، از جمله حالت‌های هشدار، قطع و تست. همچنین، ارتفاع نصب باید به گونه‌ای باشد که دسترسی به آن آسان باشد و در عین حال ایمنی و محافظت در برابر آسیب‌ها حفظ شود.

نصب دتکتورهای اعلام حریق

نصب دتکتورهای اعلام حریق باید تحت نظارت متخصصان ماهر انجام شود. مراحل نصب شامل رعایت نکات ایمنی و استانداردهای مشخص است. ابتدا باید فاصله مناسب دتکتورها از وسایل گازسوز رعایت شود (فاصله افقی 1 تا 3 متر و فاصله عمودی 2 تا 3 متر) و همچنین فاصله دتکتورها از دیوارها (حدود 30 سانتی‌متر و کمتر از 15 سانتی‌متر از سقف) باید مناسب باشد. کابل‌های سیگنال باید یا به صورت روکار یا داخل لوله با تحمل حرارت حداقل 30 دقیقه نصب شوند. همچنین نصب تجهیزات باید مطابق با استانداردهای BS 5839 و BS 6207 صورت گیرد.

در مراحل نصب، ابتدا پایه دتکتور به سقف با استفاده از پیچ و رولپلاک محکم می‌شود. سپس سیم‌ها طبق دستورالعمل سازنده به پایه دتکتور وصل می‌گردند و در نهایت هد دتکتور بر روی پایه نصب می‌شود. بسته به نوع دتکتور (دودی، حرارتی و…) شکل هد متفاوت خواهد بود. همچنین، سیستم‌های اعلام حریق طوری طراحی شده‌اند که دتکتورها می‌توانند در هر بخش از مدار، چه در ابتدا، وسط یا انتهای مدار، نصب شوند. دتکتورها دارای پلاریته منفی و مثبت هستند که در زمان نصب باید به آن توجه شود.

نصب تجهیزات هشدار حریق

محل نصب آژیر اعلام حریق:

نصب آژیر اعلام حریق از اهمیت بالایی برخوردار است زیرا یکی از اجزای اصلی سیستم اعلام حریق است که به اطلاع‌رسانی به افراد در صورت وقوع حریق می‌پردازد. رعایت نکات صحیح نصب آژیرها می‌تواند به کارایی بهتر سیستم کمک کند. در اینجا نکات کلیدی نصب آژیر اعلام حریق آورده شده است:

نکات مهم نصب آژیر اعلام حریق:

1. نصب در مکان‌های استراتژیک: آژیرها باید در مکان‌هایی نصب شوند که به راحتی برای تمام افراد در ساختمان قابل شنیدن باشند. معمولاً در محیط‌هایی مانند راهروها، سالن‌ها و راه‌پله‌ها نصب می‌شوند تا صدا به خوبی پخش شود.
2. فاصله مناسب بین آژیرها: فاصله میان آژیرهای اعلام حریق باید به‌گونه‌ای باشد که صدای آژیر به تمام نقاط ساختمان برسد. به طور معمول، فاصله بین دو آژیر در راهروها نباید بیشتر از 15 تا 20 متر باشد و در فضاهای بزرگتر یا باز می‌تواند تا 30 متر افزایش یابد.
3. ارتفاع نصب: آژیرها باید در ارتفاع مناسبی نصب شوند، معمولاً بین 2.5 تا 4 متر از سطح زمین، تا صدای آژیر به‌خوبی پخش شود. همچنین نصب آن‌ها در ارتفاع مناسب باعث می‌شود که صدا به‌طور یکنواخت در تمام فضاها پخش گردد.
4. دور از منابع نویز:
   آژیرها باید از منابع نویز مانند سیستم‌های تهویه هوا، سیستم‌های صوتی یا وسایل برقی پرصدا دور نگه داشته شوند. این کار باعث می‌شود که صدای آژیر در مواقع ضروری به راحتی شنیده شود.
5. نصب در نزدیکی خروجی‌ها: آژیرهای اعلام حریق باید در نزدیکی درب‌های خروجی نصب شوند تا افراد بتوانند در صورت وقوع حریق، به‌سرعت از محل خارج شوند و هشدارها را به راحتی بشنوند.
6. سازگاری با استانداردها:
   نصب آژیر باید مطابق با استانداردهای مربوطه انجام گیرد. این استانداردها معمولاً شامل شدت صدا، نوع سیگنال صوتی و مکان نصب آژیرها هستند.
7. تنظیم شدت صدا: شدت صدای آژیر باید به حدی باشد که در محیط‌های مختلف به راحتی شنیده شود. معمولاً صدای آژیر باید حداقل 65 دسی‌بل در فاصله 10 متری باشد، اما در محیط‌های پر سروصدا ممکن است نیاز به صدای بالاتری باشد.

نصب شستی اعلام حریق

مهمترین نکات نصب شستی اعلام حریق عبارتند از: نصب حداقل یک شستی در هر زون و در کنار درب‌ها و راه‌های خروجی، انتخاب محل نصب با نور کافی برای مشاهده بهتر در شب، نصب در ارتفاع 110 تا 140 سانتی‌متر از سطح زمین، تعیین تعداد مناسب شستی در راه‌پله‌ها با توجه به تعداد طبقات، و قرار دادن شستی‌ها به‌گونه‌ای که افراد مجبور به طی مسافت بیشتر از 20 متر نباشند. همچنین، فاصله بین شستی‌ها در راهروهای باریک 15 تا 20 متر و در راهروهای عریض 30 تا 45 متر است. ویژگی‌های اعلام حریق شامل مقاومت در برابر آتش و حرارت، عدم انتشار دود و گازهای سمی، قابلیت استفاده آسان، و کارایی بالا در محیط‌های مختلف است.